Γράφει η Αγγελική Νιάρχου..

Κατάθλιψη, η μάστιγα της εποχής που δυσχεραίνει ολο ένα και περισσότερο τη λειτουργικότητα των ανθρώπων, μειώνοντας αισθητά τη ποιότητα της καθημερινότητας όσων την βιώνουν. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα γύρω από την έννοια  της "Κατάθλιψης" και πως θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ριζικά;

Αρχικά, αυτό που αντιλαμβάνομαι ως θεραπεύτρια αλλά και ως άνθρωπος, λαμβάνοντας υπόψιν τις ψυχικές καταστάσεις των θεραπευόμενων, το οικογενειακό περιβάλλον τους, το περιβάλλον εργασίας τους, με τα προσωπικά βιώματα μου, την επιστημονική γνώση και την βιβλιογραφία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η κατάθλιψη πιθανών να είναι μία ψυχική κατάσταση/διάθεση, όπως είναι για παράδειγμα ο θυμός, η κακή διάθεση κτλ.

Το αναφέρω αυτό διότι στις ψυχικές διαθέσεις είμαστε ευάλωτοι οι περισσότεροι άνθρωποι επειδή αυτά αποτελούν συστατικά της ύπαρξής μας, εκπορεύουν δηλαδή από το ένστικτο της επιβίωσης εγγενή. Αυτό που μπορεί να ειναι επίκτητο κατατάσσεται στην κατηγορία των βιωμάτων του ατόμου και επηρρεάζει τελικά το αποτέλεσμα. Το αν θα εμφανίσει τελικά κατάθλιψη, θυμό και ούτω κάθ'εξής.

Ο έχοντας "κατάθλιψη" δε σημαίνει ότι διαφέρει από όλους τους άλλους. Αντίθετα είναι όλοι πιθανοί να το εμφανίσουν μια δεδομένη χρονική στιγμή όπως θα εμφάνιζαν απλά μία ψυχική διάθεσή τους.

Η έννοια της νόσου περιλαμβάνει σημεία παθολογίας και συγκεκριμένης συχνότητας εμφάνισης συμπτωμάτων. Για να ευσταθή πραγματικά η πρόταση ότι η Κατάθλιψη ειναι νόσημα θα πρέπει να παρουσιάζει λοιπόν αυτά τα χαρακτηριστικά με μία μόνιμη δυσλειτουργία στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου και συγκεκριμένα της Σεροτονίνης. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσαμε ορθά να μιλάμε για νόσο ενώ σε αντίθετη περίπτωση μπορούμε να μιλάμε για κατάσταση ψυχική.

Στην πραγματικότητα αυτά τα όρια που χωρίζουν την λεπτή ισορροπία της νόσου με την κακή διάθεση μπορεί να διακριθεί μόνο από ειδικούς θεραπευτές, ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Σε γενικές γραμμές και βάση των ερευνών η θεραπευτική προσέγγιση της ψυχοθεραπείας θεωρείται απαραίτητη και στις δύο περιπτώσεις, ενώ η φαρμακευτικη αγωγή ή η βοτανοθεραπευτική αγωγή (εάν είναι κατάλληλη για τον πασχοντα) λαμβάνεται επιπρόσθετα εφόσον η καταθλιπτική διαταραχή έγκειται στο επίπεδο της νόσου και μόνο εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο.

Εν κατακλείδι, η καταθλιψη θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των ψυχικών διαθέσεων και λιγότερο στην κατηγορία των νοσημάτων διότι αποτελεί μία κατάσταση που συνδυάζοντας εγγενή χαρακτηριστικά με επίκτητα βιώματα μια δεδομένη στιγμή μπορεί να οδηγήσει σε ένα Χ αποτέλεσμα ψυχικής διάθεσης στον οποιοδήποτε άνθρωπο. Αυτός είναι ο λόγος που θα ήταν ιδανικό να ζητήσουμε βοήθεια από τον ειδικό τη στιγμή που το χρειαζόμαστε.

Ο έχοντας "κατάθλιψη" δε σημαίνει ότι διαφέρει από όλους τους άλλους. Αντίθετα είναι όλοι πιθανοί να το εμφανίσουν μια δεδομένη χρονική στιγμή όπως θα εμφάνιζαν απλά μία ψυχική διάθεσή τους. Η διαφορά είναι ότι οπως και οποιαδήποτε άλλη διάθεση υπερβαίνει το φυσιολογικό σε συχνότητα και ένταση και δημιουργεί δυσλειτουργία έτσι και η κατάθλιψη χρήζει προσοχής και άμεσης αντιμετώπισης.

Γράφει η 

Αγγελική Κοσκερίδου - Νιάρχου, N.D., Prof.

Διδάκτωρ Φυσικοπαθητικής - Ψυχοθεραπεύτρια

Προεδρος Π.Ε.Σ.Ε.Ι.Ψ.Υ. ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΜΚΟ

(Holistic & Psychosomatic Healer)

www.holisticdoctor.gr

Γιατί τόσος πόνος; Γιατί τόση μοναξιά; Με ρώτησε ένας ασθενής μου...

Η απάντηση πολλές φορές δύσκολη, επίπονη και φαινομενικά τυπική αλλά αμιγώς ουσιαστική. Ο πόνος ή αυτό που ονομάζουμε ψυχικός πόνος προέρχεται από τον συνδυασμό της βαθύτερης πεποίθησης μας και την φωνή του υποσυνειδήτου μας που μας καθοδηγεί. Αυτά τα δύο διαμορφώνουν έναν παγιωμένο τρόπο σκέψης και αντίληψης κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και ανάπτυξής μας που μας καθοδηγεί σε όλη την ενήλικη ζωή ασυνείδητα. 

Το στερεότυπο αίσθημα του "δεν αξίζω να είμαι καλά" φιλτράρει καθε θετική απολαβή σε αρνητική. Οι λάθος επιλογές ή η τάση μας για αυτές τις επιλογές έρχονται συνεχώς να μας επιβεβαιώσουν για αυτό που μάθαμε κατά την ανάπτυξή μας. Το γεγονός ότι "αξίζω να είμαι καλά" προέρχεται από την προσωπική απόφαση του καθενός να είναι "καλά". Για να φτάσουμε όμως σε αυτήν την απόφαση προέχει η κατανόηση και η αυτο-αντίληψη του εσωτερικού εαυτού μας.

"Ποιος δηλαδή μας έμαθε ότι δεν μπορούμε να είμαστε καλά και πως εμείς το απορροφήσαμε κάνοντάς το δικό μας."

Σε αυτό το στάδιο αναλύεται αρχικά η έννοια της φωνής του υποσυνειδήτου και η βαθύτερη πεποίθηση. Ως βαθύτερη πεποίθηση ορίζεται μία παγιωμένη αντίληψη που οδηγεί στο γεγονός ότι δεν αξίζω τελικά να είμαι καλά πχ δεν είμαι αρκετά καλός. Η φωνή του υποσυνείδητου αντίστοιχα περιλαμβάνει την φωνή του ενήλικα γονέα που έγινε κτήμα μας και ένα μέρος της συνεχίζει να μας καθοδηγεί ασυνείδητα, σαν τη ηχό που ακούγεται αρκετά αργότερα από την αρχική εκφώνηση του ήχου. Το μυστικό είναι να ακούσουμε αυτήν την ηχό που μας οδηγεί τόσα χρόνια ασυνείδητα και μετατρέπει τις πραγματικές ανάγκες και θέλω μας σε επώδυνα πρέπει. Ταυτόχρονα είναι αρκετά σημαντικό να δοθεί σημασία και στα σημαντικά πρέπει που ορίζουν και καθορίζουν το περιβάλλον και τη συμπεριφορά μας ούτως ώστε να μετουσιωθούν όλα αυτά στο συναίσθημα της αρμονίας και της λειτουργικότητας.

Ο ψυχοθεραπευτής συντροφεύει τον θεραπευόμενο ταξιδευτή στην πολυτάραχη θάλασσα της αυτογνωσίας και της επίγνωσης σαν στυλοβάτης και εμψυχωτής στο πιο σημαντικό για όλη τη ζωή του, ταξίδι του.

Γράφει η 

Αγγελική Κοσκερίδου - Νιάρχου

Διδάκτωρ Φυσικοπαθητικής - Ψυχοθεραπεύτρια

Holistic & Psychosomatic Healer

www.holisticdoctor.gr